Wembley op de site

 

Dit is fragment nummer 13 van het boek "Wembley" van Richard Osinga.

Ze zit onderuit op de plakkende bank. Ze trekt een been op. Ik doe mijn best niet te kijken naar het witte vlees – alles moet je zien. Alles. Nee, ik kijk niet, ook al ben ik nieuwsgierig naar haar grote, witte lichaam. Ik vermoed enorme, gewillige borsten die hangen als de trossen in een dadelpalm en een uitgestrekte buik die zacht is, meegeeft als je erop duwt en schudt als je haar neemt.
Ik pak de rozen uit mijn tas. Ik heb ze geplukt in het park waar ik gisteren heb gevoetbald. Kleine kraampjes langs de weg verkopen ook rozen, maar ze kosten veel, dan haal ik liever mijn handen open aan de dorens van de bloemen die in het wild groeien. Ik geef haar de bos zonder iets te zeggen.
'Dank je wel, Wembley,' zegt ze. 'Wil je thee?'
Ik knik.
Ze zet thee.
We kijken tv.

Naar het begin -    Doe mee -    Lees verder >>